ABSTRACT
AJOL : AimAcute respiratory distress syndrome is the primary clinical problem that requires follow-up at the intensive care units. High Flow Nasal Cannula Oxygen Therapy has become an increasingly popular method by reducing the need for intubation but determining which patient will benefit from High Flow Nasal Cannula Oxygen Therapy is an important issue. Methods Seventy patients who followed up with acute respiratory distress syndrome related COVID-19 treated with High Flow Nasal Cannula Oxygen Systems as initial treatment at the intensive care units were retrospectively review. The primary endpoint of this study is to identify factors correlating with failure (mortality and invasive mechanical ventilator requirement) of High Flow Nasal Cannula Oxygen Therapy in the treatment of COVID-19-related severe ARDS. The secondary aim of this study is to determine the ROX index measured at the 12th hour, which will indicate the need for intubation in critically ill patients followed up with HFNC.Results Advanced age, male gender, and low ROX index were independent variables affecting High Flow Nasal Cannula Oxygen Therapy failure. While mortality was lowest in patients who completed the process with High Flow Nasal Cannula Oxygen Therapy treatment, patients who were intubated early (12-24h) had lower mortality than those who were intubated later (>24h) (Mortality rates were %4,3 ,%65,6 ,%93,3 respectively). The cut-off value for ROX index, which will indicate the need for intubation, was found to be 2.84. ConclusionHigh Flow Nasal Cannula Oxygen Therapy can be an effective treatment method in the follow-up of patients with COVID-19-related severe respiratory failure. Despite this, the requirement for intubation develops in two third of the patients. Early intubation reduces mortality in patients who fail High Flow Nasal Cannula Oxygen Therapy, and the easily calculated ROX index is a useful parameter to determine the need for intubation
ABSTRACT
Objective: Critically ill patients, such as intensive care patients, are highly vulnerable to pressure ulcers (PUs). Due to the increased workforce brought by the COVID-19 pandemic, there have been changes in the number of patients and the quality of follow-up. The primary aim of our study is to examine the effects of the first year of the pandemic on pressure ulcer follow-up and treatment strategies for patients hospitalized in non-COVID intensive care units (ICU). The secondary aim is to examine the effect of nutritional support. Methods: The data of 120 patients who were followed up in the non-COVID ICU for at least 2 weeks between January--March 2021(Group 1) and January--March 2020 (Group 2) and followed up with PUs were retrospectively analyzed. In addition to the demographic data and comorbidities of the patients, admission from the nursing home, stages of PUs at admission, changes in stages, and nutritional parameters were recorded. Results: While an increase in the PU stage was detected in 24 patients in Group 1, no increase in the stage of the wound was observed in Group 2 (32.0 vs 0, p=0.000). The transferrin value measured during hospitalization was found to be lower in Group 1 (1.23 vs 1.43, p=0.008). In Group 1, the prealbumin value decreased (0.9 vs 0.2, p=0.008) on day 15 compared with the hospitalization and C-reactive protein value increased. In Group 2, the albumin value was found to be lower (2.5 vs 2.3, p=0.047) on day 15 compared with the day of hospitalization. Conclusion: In the first year of the pandemic, there was an increase in the existing pressure ulcer stage and a decrease in the nutritional status in patients hospitalized in the ICU for non-COVID reasons. We believe that this might be due to the increased patient care needs and the burnout of healthcare staff due to the COVID pandemic. (English) [ FROM AUTHOR] Amaç: Yoğun bakım hastaları gibi kritik durumdaki hastalar, basınç ülserlerine karşı oldukça savunmasızdır. COVID-19 pandemisinin getirmiş olduğu artmış iş gücü nedeniyle yoğun bakım ünitelerinde takip edilen hasta sayısında ve takip kalitesinde değişiklikler olmuştur. Çalışmamızın birincil amacı, pandeminin ilk yılında artan sağlık ihtiyaçlarının, COVID dışı yoğun bakım ünitelerinde (YBÜ) yatan hastalara yönelik basınç ülseri takip ve tedavi stratejileri üzerindeki etkilerini incelemek, ikincil amacı ise beslenme desteğinin basınç ülserleri üzerine olan etkisini ve bu süreçteki seyrini incelemektir. Gereç ve Yöntem: Ocak--Mart 2021 (Grup 1) ve Ocak--Mart 2020 (Grup 2) tarihlerinde en az iki hafta COVID dışı YBÜ'de izlenen ve basınç ülseri ile takip edilen 120 hastanın verileri geriye dönük olarak incelendi. Hastaların demografik verileri ve komorbiditelerinin yanı sıra bakım evinden kabul edilmiş olması, kabuldeki basınç ülserlerinin evreleri, evrelerdeki değişiklikler, ve beslenme parametreleri kaydedildi. Profesyonel yara bakım ekibi tarafından yara evreleri ve değişimleri kayıt edildi. Bulgular: Grup 1'de 24 hastada bası yarası evresinde artış saptanırken, Grup 2'de yara evresinde artış izlenmedi (32.0'a 0, p=0.000). Hastanede yatış sırasında ölçülen transferrin değeri Grup 1'de daha düşük bulundu (1.23'e karşı 1.43, p=0.008). Grup 1'de yatışa göre 15. günde prealbümin değeri azaldı (0.9'a 0.2;p=0.008), CRP değeri arttı. Grup 2'de albumin değeri yatış gününe göre 15. günde (2.5'e 2.3;p=0.047) daha düşük bulundu. Sonuç: Pandeminin ilk yılında, COVID dışı nedenlerle yoğun bakım ünitesinde yatan hastalarda mevcut basınç ülseri evresinde artış ve beslenme durumunda azalma oldu. Bunun, COVID pandemisi nedeniyle artan hasta bakım ihtiyaçları ve sağlık personelinin tükenmişliğinden kaynaklanabileceğini düşünüyoruz. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Southern Clinics of Istanbul Eurasia is the property of KARE Publishing and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)
ABSTRACT
Amaç: Yoğun bakım hastaları gibi kritik durumdaki hastalar, basınç ülserlerine (PU) karşı oldukça savunmasızdır. COVID-19 pandemisi nedeniyle yoğun bakım ünitelerinde (YBÜ) takip edilen hasta sayısında ve kalitesinde değişiklikler olmuştur. Çalışmamızın birincil amacı, pandeminin ilk yılında artan sağlık ihtiyaçlarının, COVID-19 dışı yoğun bakım ünitelerinde yatan hastalara yönelik PU takip ve tedavi stratejileri üzerindeki etkilerini incelemek, sekonder amacı ise PU oluşumunu dolaylı yoldan etkileyen nütrisyon desteğinin bu süreçte nasıl etkilendiğini saptamaktır. Gereç ve Yöntem: En az iki hafta COVID-19 dışı YBÜ’de izlenen ve PU tanısı ile yatırılan tüm yoğun bakım hastaları iki gruba ayrıldı. Grup 1 Ocak-Mart 2021 arası, Grup 2 Ocak-Mart 2020 arasıdır. Basınç ülseri olan hastaların kayıtları tutulmuştur. Basınç ülserlerinin evreleri, evrelerdeki değişiklikler, nütrisyon parametreleri ve bakım evi hastaları varlığı kaydedildi. Verilerimiz yorumlanırken hastanemiz YBÜ çalışanlarına uygulanan tükenmişlik anketinden yararlanıldı. Bulgular: Grup 1’de 24 hastada bası yarası evresinde artış saptanırken, Grup 2’de yara evresinde artış izlenmedi (32,0’a 0, p=0,000) (Tablo 3). Grup 1 de bakım evi hastaları daha fazla idi (%41,3 vs %22,2, p=0,025) (Tablo 1). Hastanede yatış sırasında ölçülen transferrin değeri Grup 1’de daha düşük bulundu (1.,23’e karşı 1,43, p=0,008). Grup 1’de yatışa göre 15. günde prealbümin değeri azaldı (0,9’a 0,2;p=0,008), CRP değeri arttı. Grup 2’de albümin değeri yatış gününe göre 15. günde (2,5’e 2,3;p=0,047) daha düşük bulundu. Nütrisyon verileri Tablo 3'te verildi.Çalışmaya dahil edilen tüm hastaların mortalite oranı %73,3 olup her iki grup birbirine benzer idi. Sonuç: Pandeminin birinci yılında COVID-19 dışı nedenlerle yoğun bakım ünitesinde yatan hastaların mevcut PU evresinde artış ve nütrisyonel statusunda gerileme meydana gelmiştir. Bunun nedeni COVID-19 pandemisi ile birlikte artan bakım gereksinimlerine ile sağlık personellerinin tükenmişliğine bağlı olabileceğini düşünmekteyiz. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)
ABSTRACT
Amaç: Aneminin, kritik hastalık ve enfeksiyon varlığında artan morbidite ve mortaliteyle ilişkili olabildiği bilinmektedir. Ancak COVID-19 hastalığıyla ilişkisine ait çalışmalar sınırlıdır. Bu çalışmada COVID-19 nedeniyle yoğun bakım ünitesinde (YBÜ) tedavi edilen hastalarda anemi varlığının prognoza etkisi araştırılmıştır. Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada hastane etik kurul onayı alınarak 20 Mart30 Nisan 2020 tarihleri arasında YBÜ’de takip edilen COVID-19 (PCR +) 135 hastanın verileri retrospektif olarak incelendi. Hastaların yaş, cinsiyet, komorbidite, APACHE II skoru, YBÜ’ye geliş zamanı, hastane ve YBÜ yatış süreleri, invaziv mekanik ventilasyon (IMV) gereksinimi, hastaneye başvuruda (1. gün) ve 3., 5., 7. gündeki hemoglobin (Hb) değerleri kan transfüzyon sayıları kaydedildi. Erkeklerde Hb <13 gr/dL kadınlarda <12 gr/dL anemi kabul edildi. Veriler Grup I (ölenler) ve Grup II (yaşayanlar) şeklinde gruplandırılıp istatistiksel olarak karşılaştırıldı (p<0,05 anlamlı). Bulgular: On beş hasta veri eksikliği nedeniyle çalışmadan çıkarıldı. Yüz yirmi hastanın 81’i (%67,5) erkek, 39’u (%32,5) kadındı. Mortalite %70 (84 hasta) idi. Íki grubun yaş, komorbidite, 1., 3., 5. ve 7. gün hemoglobin değerlerinin dağılımı benzerdi. grup I’de grup II’ye göre hastanede kalış süresi anlamlı kısa, IMV süresi anlamlı uzun, APACHE II skoru anlamlı yüksek bulundu (Tablo1). Ayrıca Hb değerlerinin zamanla anlamlı azaldığı görüldü, iki grubun ölçüm günlerine göre karşılaştırmasında anlamlı fark bulunmadı. Mortalite erkeklerde %81,4 kadınlarda %46,1 idi. Olguların 1. gün Hb değerlerine göre mortalite dağılımı da istatistiksel olarak anlamsızdı (Tablo 2). Sonuç: Çalışmamızda YBÜ de takip edilen olguların hemoglobin düzeyleriyle mortalite ilişkisi saptanmadı. COVID-19 pnömonisi geçirenlerde birkaç gün içinde Hb azalmasının ağır solunum yetmezliği ile ilişkilendirilebileceğini bildirmiştir. Bir çalışmada da hastanede takip edilen anemik COVID-19 olgularında YBÜ ve IMV gereksinimi ve mortalite anlamlı yüksek bulunmuştur. Çalışmamızın sonucunda;kritik COVID-19 olgularında aneminin tek başına klinik seyir ve mortalite üzerine belirleyiciliğinin olmadığı, Hb seviyesinin prognostik amaçlı değerlendirilmesi için geniş kapsamlı çalışmalara gereksinim olduğu kanaatine varıldı. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)
ABSTRACT
Amaç: Beyindeki mikroanjiyopatiler yaş ve sistemik hastalıklarla ilişkilidir. Bu durum COVID-19’un sık görülen nörolojik sekelleri yanı sıra yaşlı hastalarda daha ağır nörolojik komplikasyonlarla zemin hazırlayabilir. Bu sunuda iki olgu üzerinden yaşlı ve komorbid bireylerde COVID-19 enfeksiyonunun neden olabileceği kalıcı nörolojik hasar irdelenmiştir. Olgu: Olgu 1: Hipertansiyon (HT) diabetes mellitus (DM) hastalıkları olup herhangi bir nörolojik defisiti olmayan (GKS: 15) kadın hasta (83 yaş), COVID-19’a bağlı solunum yetmezliğiyle yoğun bakım ünitesine (YBÜ) interne edilmiş, invaziv mekanik ventilasyon tedavisi uygulanmış, solunum parametrelerinin düzelmesiyle 14. günde sedasyonu kesilmiş, ancak nörolojik derlenmenin olmaması ve GKS: 9 olarak sebat etmesi üzerine yapılan beyin diffüzyon MRG’de mikroanjiyopatik değişiklikler dışında patolojik bulgu saptanmamıştır. Post-COVID, trakeotomize halde takip ve tedavisi devam etmektedir. Olgu 2: Kadın hasta (79 yaş, HT, DM) GKS: 15 nörolojik durumda iken COVID-19 nedeniyle entübe olarak YBÜ’de tedavi görmüş, “weaning” aşamasında GKS: 8 değerinde sebat etmesi üzerine yapılan beyin diffüzyon MRG’de iskemik mikroanjiyopatik değişiklikler saptanmıştır. Trakeotomize, bakım hastası olarak taburculuğu planlanmaktadır. Sonuç: Kronik, subklinik enflamasyon, yaşlanmanın ortak özelliğidir. Yaşlanmayla ilişkili enflamasyonun yol açtığı endoteliyopati, COVID-19 ile şiddetlenebilir, mikrokanamalar kolayca oluşabilir. Nörogörüntüleme çalışmalarında beyindeki endoteliyopatiyle uyumlu olarak, COVID-19 hastalarında beyin mikrovasküler lezyonlarının ve mikrohemorajilerin varlığı gösterilmiştir. DM ve HT başta olmak üzere komorbiditeleri olan COVID-19’lu yaşlı hastalarda mikrohemoraji gelişme riskinin arttığı tahmin edilebilir. Sunulan olgular hipertansif, diyabetik ve ileri yaşlı bireyler olup COVID-19 enfeksiyonu sonrası görülen kalıcı nörolojik hasara zemin oluşturacak özelliklere sahipti. Sonuç olarak;COVID-19 hastalığına yönelik aşılanma, her ne kadar hastalığın şiddetini azaltmak için umut ışığı olsa da, hastalığın pek çok komplikasyonunun yanı sıra nörolojik komplikasyonları da klinik ve halk sağlığı sorunu olmaya devam etmektedir.COVID-19’un neden olduğu nörolojik hasarın özellikle yaşlı ve komorbiditeye sahip bireyler için post-COVID dönemde yaşam kalitesine yönelik ciddi potansiyel tehdit oluşturduğu, dolayısıyla patogenezini ortaya koymaya ve önlemeye yönelik preklinik ve klinik ileri çalışmalara gereksinim olduğu kanaatindeyiz. (Turkish) [ FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full . (Copyright applies to all s.)
ABSTRACT
BACKGROUND: In our previous report on Turkish COVID-19 patients requiring intensive care, the 24 patients in a single ICU were elderly and mortality was high. We extended our analysis to include patients admitted to ten ICUs. OBJECTIVES: Report the demographics, clinical features, imaging findings, comorbidities, and outcomes in COVID-19 patients. DESIGN: Retrospective. SETTING: Intensive care unit. PATIENTS AND METHODS: The study includes patients with clinical and radiological confirmed or laboratory-confirmed COVID-19 infection who were admitted to ten ICUs between 15 March and 30 June 2020. MAIN OUTCOME MEASURES: Clinical outcomes, therapies, and death during hospitalization SAMPLE SIZE: 974, including 571 males (58%). RESULTS: The median age (range) was 72 (21-101) years for patients who died (n=632, 64.9%) and 70 (16-99) years for patients who lived (n=432, 35.2%) (P<.001). APACHE scores, and SOFA scores were higher in patients who died than in those who survived (P<.001, both comparisons). Respiratory failure was the most common cause of hospitalization (82.5%), and respiratory failure on admission was associated with death (P=.013). Most (n=719, 73.8%) underwent invasive mechanical ventilation therapy. CONCLUSIONS: The majority of patients admitted to the ICU with a diagnosis of COVID-19 require respiratory support. LIMITATIONS: Although the Turkish Ministry of Health made recommendations for the treatment of COVID-19 patients, patient management may not have been identical in all ten units. CONFLICT OF INTEREST: None.
Subject(s)
COVID-19 , Aged , Humans , Intensive Care Units , Male , Retrospective Studies , SARS-CoV-2 , TurkeyABSTRACT
Toxic epidermal necrolysis (TEN) is a serious cutaneous adverse reaction with high mortality rate. The severe acute respiratory syndrome-coronavirus-2 virus disease represented a global pandemic known as coronavirus disease-2019 (COVID-19), without exact cure up to date. The usage of immunosuppressive drugs during COVID-19 infection is a major clinical challenge;however, it seems inevitable in rare cases. Here we aimed to report a patient, who was treated concomitantly for TEN and COVID-19 with a good clinical outcome by reviewing the existing literature. (English) [ABSTRACT FROM AUTHOR] Toksik epidermal nekroliz (TEN) yüksek mortalite ile seyreden ciddi bir kutanöz advers reaksiyondur. Şiddetli akut solunum sendromu-koronavirüs-2 virüsü tüm dünyayı etkisi altına alan bir pandemiye koronavirüs hastalığı-2019 (COVID-19) neden olmuş ve günümüze kadar kesin bir tedavi ortaya konamamıştır. COVID-19 tedavisinde immünosüpresif ilaçların kullanılması bir tartışma konusu olmakla beraber nadir olgularda kullanımı kaçınılmazdır. Burada, TEN ve COVID19’un eş zamanlı tedavi edilerek iyi sonuç alınan bir hastanın mevcut literatürler eşliğinde sunulması amaçlanmıştır. (Turkish) [ABSTRACT FROM AUTHOR] Copyright of Turkish Journal of Intensive Care is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)
ABSTRACT
OBJECTIVE: : Fear, anxiety, depression and sleep deprivation are common mental health disorders in COVID-19 disease. We aimed to analyse the risk for healthcare providers during COVID-19 pandemic in a university hospital. METHODS: Anesthesiologists, nurses and nurse anesthetists were invited to fill out the survey. The survey was consist of questions from ''The Fear of COVID-19 Scale'', ''Patient Health Questionnaire'' and ''Pittsburgh Sleep Quality Index'' (PSQI). Each question was worth a point. RESULTS: The data of 208 participants were analyzed. Mean age was 29 ± 7.748 years, 72.1% were male, 67.3% were nurses, 62% were working in intensive care units, 38% were in hospital wards, 62% of all participants were living alone. Moderate depression was the most frequently detected outcome (n = 90, 43.3%). Mean The Fear of COVID-19 Scale for all participants was 18.56 ± 7.731. The mean PSQI of patients was 6.18 ± 4.356 with a 45.7% rate of poor sleep quality. PSQI was found significantly higher in nurses (7.1 ± 4.7, p = 0.000). Nurses were the group with the highest deterioration in sleep quality (53.6%, p = 0.003). The rate of moderate-to-severe depressive symptoms was significantly higher in intensive care unit nurses and physicians (p = 0.018). PSQI score was found significantly higher in intensive care unit nurses and physicians than hospital ward co-workers (7.02 ± 4.59 vs. 4.81 ± 3.57 respectively, p = 0.001). A significant positive correlation was observed between PSQI and The Fear of COVID-19 Scale total score in all patients (p < 0.005). CONCLUSION: Depression, anxiety, fear and sleep disorders may occur in healthcare workers during COVID-19 outbreak. Intensive care unit nurses were at highest risk.